تاسوعا و لطف حسین(ع) و عباس(ع)

کربلا کعبه عشق است و منم در احرام

شد در این قبله عشاق دو تا تقصیرم

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد

چشم من دید در آن آب روان تصویرم

باید این دیده و این دست دهم قربانی

تا که تکمیل شود حج من آنگه میرم

وصل شد حال قیامم به عمودی به سجود

بی رکوع ماند نماز من و این تکبیرم

جسدم را به سوی خیمه اصغر مبرید

که خجالت زده زان تشنه لب بی شیرم 

چند روزی من و امیر و بابایی سرما خورده بودیم و مریض شدیم واسه همین اومده بودیم خونه خودمون و شب تاسوعا واسه دیدن سارا رفتیم خونه آقایی و از ساعت 9 شب تا 11 با امیری که هرروز واسه خونه اقایی گریه میکرد کلنجار رفتیم تا راضی شد بیاد. خلاصه بابایی ما رو گذاشت دم خونه آقایی و خودش برگشت خونه...و آخر شب نرگس با حالت پریشون و رنگ پریده اومد و گفت امیر (که از غروب تا اون موقع شب درحال خوردن شکلات و آبنبات هاینذری بود و کسی جرات نمیکرد ازش بگیره) با خوردن یک آب نبات و گیر گردن تو گلوش داره خفه میشه  

با فریاد یا ابوالفضل خودمو به اتاق رسوندم که کاش کور میشدم و اون لحظه رو نمیدیدم که امیر با دمر روی پای سمانه افتاده بود بمیرم که رنگ صورتش با رنگ لباس مشکی که واسه عزای امام حسین و حضرت عباس پوشیده بود یکی شده بود و از چشاش فقط سفیدی چشش دیده میشد و با حالت التماس و تقاضای کمک بهم نگاه میکرد. 

 با عجله گرفتمش چند تایی ضربه بین دو کتفش زدم و با فریاد های یا ابوالفضل و یا حسین ازشون کمک خواستم و وقتی دیدم اثری نداشت گذاشتمش رو زمین و اومدم که از دایی جان کمک بگیرم که دیدم تو بغل زن دایی افتادم و نمیدونم کی یه لیوان آب رو صورتم ریخت 

 وقتی چش باز کردم صدای اقایی و دایی جان رو میشنیدم که با فریاد منو صدا میکردن و میگفتن خطر رفع شده امیر سالمه وقتی امیر رو تو بغل خالش دیدم انگار خودم و بچه م تازه و دوباره متولد شدیم واقعا نمیدونستم با چه زبونی از خدا و حسین و عباسش تشکر کنم.  

امام حسین جان قربان لب تشنه علی اصغرت که پسر منو بهم بخشیدی 

یا ابوالفضل چه برازنده توست شعر 

گر چه بي دستم ولي من دستگير دست هايم 

نام من عباس و  مفتاح در باب الشفايم 

مادرم قنداقه ام را دور بيرق تاب داده   

من ابوالفضلم دواي درد هاي بي دوايم